Na ruim 60 jaar gaan de voetbalschoenen nu echt aan de wilgen

Beek en Donk - Petro Kuijpers (76) en Riny Leenders (71) hebben hun laatste adem uitgeblazen als actieve voetballers. Aanhoudende rugklachten, in het geval van Kuijpers, en een versleten knieprobleem, de reden namens Leenders, zorgen ervoor dat beiden de knoop moesten doorhakken. “We zouden willen terugkeren, maar dat gaat gewoon niet lukken.”

Wie denkt dat vervelende kwaaltjes het tweetal in de weg zit, heeft het mis. Zowel Kuijpers (67 jaar gevoetbald) als Leenders (62 jaar jaar voetballer) kan terugkijken op een succesvolle én belevenisvolle voetbalcarrière. De herinneringen komen als komische romantiek naar boven. Voor de geboren Boekelnaar Kuijpers en de rasechte Donkse jongen Leenders begon dat hoofdstuk ergens achterin de jaren 50. Kuijpers: “We voetbalden allereerst op straat, in mijn geval de Brouwersstraat. Thuis had ik geen bal liggen, dus moest ik er een halen bij Van Gameren, die een grote kist had met voetballen.” De naam Sparta valt nog niet meteen en dat heeft een reden. “Als je jonger was dan 10 jaar kon je nog geen lid worden van Sparta ’25, dus waren er geen andere opties dan ballen op straat”, vertelt Kuijpers. Uiteindelijk springt Antoon van Berlo bij, op dat moment voorzitter van de Beek en Donkse voetbalclub, en kan Kuijpers zijn eerste minuten maken in het C-elftal. De vijf jaar jongere Leenders volgt dat pad later.

Tijdreizen
Er is in de afgelopen decennia veel veranderd binnen het voetbal en de sportclub, is de constatering van de veteranen. Leenders: “Mijn allereerste voetbalschoenen waren oorspronkelijk van Henry van Leuken en eigenlijk te groot. Als je die schoenen nu zou dragen, dan gebeuren er ongelukken, want ze waren net zo hard als steen.” Kuijpers: “De ballen toen waren bovendien een stuk harder, vooral bij natte weersomstandigheden. Dat is nu veel anders. Alles lijkt wel sneller en lichter geworden. Ik vind de schoenen van nu net pantoffels.”

Als de beide heren een lijstje noemen van hoogtepunten bij Sparta, kunnen zij niet om het kampioenschap van 1972 heen. Kuijpers was aanvoerder op het middenveld, terwijl Leenders vooral reserveverdediger was binnen dat succesvolle elftal. Leenders: “Het was een ongekende tijd. Het hele Heuvelplein stond vol na het behalen van de landstitel. Dat weet ik nog goed.”

Niet alleen ’72 blijft goed bij, ook de jaren hierna blijven vastplakken in het geheugen. Kuijpers: “Door onze voetbalsuccessen werden we uitgenodigd bij clubs om bijvoorbeeld een sportpark of kantine te openen, zoals bij Eendracht ’30 in Mook of bij Racing Boys in Deurne. Daar werd ik later aan herinnerd bij een ontmoeting, terwijl ik goed moest graven naar die gebeurtenis. Dat zijn mooie momenten, al is het buiten het voetbal om, die je meeneemt.”

Einde van tijdperken
Kuijpers en Leenders hebben niet van het begin tot einde bij Sparta gezeten, hoewel ze allebei ingeschreven bleven als clubleden. De voormalige middenvelder was later als coach actief bij meerdere clubs en Leenders vertrok met zijn broer Frans naar ASV. Toch keerden beiden terug op ’t Heereind. De laatste jaren speelden zij in het veteranenelftal. Kuijpers: “We verloren een keer met 0-14 van Handelse veteranen. Ondanks die dikke nederlaag had ik lekker gevoetbald, tot grote verbazing van mijn teamgenoten. Dat is het mooie van voetbal. Ik heb, hoe dan ook, altijd plezier gehad.”

Tot een echte afscheidswedstrijd kwam het niet, vanwege de welbekende blessures en de afwezigheid van de HVV-veteranen. Het ‘eerbetoon’ aan beide voetballers kwam op een andere manier dan misschien gebruikelijk is. “Van mij hoeft er geen speciale afscheidsdienst te komen. Het liefst drink ik een pilsje samen met mijn voetbalvrienden”, zegt Leenders, een paar minuten voordat hij daad bij het woord voegt om de Sparta-kantine te betreden.